Odszkodowania za błędy medyczne w 4 prostych krokach




Sepsa (posocznica) u noworodka …
Sepsa u noworodka – posocznica – co to jest?
Posocznica (tzw. sepsa) jest dla lekarzy wyzwaniem. Posocznica to uogólniona reakcja organizmu na zakażenie. Ma bardzo gwałtowny przebieg, jest trudna do zdiagnozowania i w kilka godzin może doprowadzić do stanu krytycznego oraz śmierci.
Sepsa u noworodka, a błąd medyczny przy porodzie
Zagrożenie posocznicą u noworodka, zaraz po porodzie może być spowodowane m. in. zbyt długim odpływaniem płynu owodniowego lub brakiem antybiotykoterapii (mimo ewidentnych wskazań).
Zdarza się tak, że pomimo podwyższonych wykładników infekcji, objawy świadczące o zakażeniu są bagatelizowane.
Należy pamiętać o tym, że każda infekcja jest dużym zagrożeniem dla zdrowia i życia noworodka.
Jeżeli wyniki badań są nieprawidłowe to należy je powtórzyć oraz pogłębić diagnostykę.
Co najważniejsze, lekarze nie powinni dopuścić do zakażenia u noworodka, wdrażając odpowiednie procedury medyczne w czasie porodu.
W przypadku infekcji u matki, istnieje ryzyko przeniesienia bakterii do organizmu noworodka podczas porodu. W takiej sytuacji musisz liczyć na wiedzę, doświadczenie i profesjonalizm lekarza, który się Tobą opiekuje. Niestety, nie zawsze reakcja jest natychmiastowa.
Sepsa u noworodka – najczęstsze przyczyny błędów medycznych
Do najczęstszych błędów medycznych popełnianych przez lekarz w przypadku diagnozowania sepsy u noworodków zalicza się:
brak wiedzy i doświadczenia w zakresie rozpoznawania, diagnostyki i leczenia
ignorowanie stanu zdrowia i lekceważenie objawów zgłaszanych przez rodziców
nieprawidłowo prowadzona diagnostyka różnicowa (brak gazometrii, parametrów układu krzepnięcia, a przede wszystkim posiewów krwi)
brak monitorowania dziecka
brak wzajemnej kontroli postępowania przez kolejnych członków zespołu sprawującego opiekę nad noworodkiem
błędna klasyfikacja dziecka
Główne czynniki ryzyka popełnienia błędu medycznego w przypadku wystąpienia sepsy
odkładanie decyzji diagnostycznych i terapeutycznych w czasie
silny niepokój rodziny o stan zdrowia dziecka – wielokrotne szukanie pomocy
niespecyficzne objawy odwracające uwagę
pozorne działania nieprowadzące do poprawy sytuacji zdrowotnej pacjenta (np. wyłącznie leczenie objawowe)
zrzucanie odpowiedzialności na innych lekarzy
dodatkowe choroby
stereotypowe myślenie o niektórych chorobach jako błahych
Sepsa u noworodka – jak rozpoznać posocznicę u dziecka?
Wczesne objawy sepsy są zbliżone do symptomów infekcji dróg oddechowych lub nieżytu żołądkowo-jelitowego. Lekarze mogą mieć problem z rozpoznaniem posocznicy. W momencie, gdy stan zdrowia ulega gwałtownemu pogorszeniu zakażenie najprawdopodobniej przeszło już do krwi.
Świadczą o tym objawy, takie jak:
wysoka temperatura, powyżej 38,5°C
dreszcze
apatia
osłabiona reakcja na bodźce
senność
brak apetytu
wymioty
sztywny kark
Wysypka i wybroczyny
światłowstręt
Pamiętaj! Jeżeli u Twojego dziecka pojawią się powyższe objawy, jak najszybciej pojedźcie do szpitala. Posocznica rozpoznana wystarczająco wcześnie jest możliwa do wyleczenia.
Sepsa u noworodka – leczenie
Leczenie posocznicy ( sepsy ) polega na wdrożeniu antybiotykoterapii (w przeciągu kilku godzin od pojawienia się pierwszych objawów).
Należy podać również płyny, leki nasercowe i przeciwzakrzepowe.
Najważniejsze jest ustalenie drobnoustroju, który spowodował sepsę. Można to zrobić na podstawie wyniku badania posiewu krwi.
Prawidłowe rozpoznanie sepsy jest najtrudniejszym momentem, obarczonym dużym ryzykiem błędu. Z uwagi na powszechność tej choroby, standardy obowiązują lekarzy wszystkich specjalności.
Oprócz wywiadu i pełnego badania fizykalnego, obowiązkiem lekarza jest zlecenie podstawowej diagnostyki, która zwykle obejmuje badania laboratoryjne krwi.
Chory z objawami ciężkiego zakażenia i podejrzeniem sepsy/wstrząsu septycznego, wstępnie jest diagnozowany i leczony na szpitalnym oddziale ratunkowym.
Natychmiast po przyjęciu na SOR powinien zostać zlecony pełny panel badań laboratoryjnych krwi: morfologia, biochemia, krzepnięcie, gazometria, badania moczu oraz posiewy krwi.
Dalsza diagnostyka oparta jest na poszukiwaniu źródła zakażenia: punkcja lędźwiowa, posiew moczu, wymazy ze zmian skórnych, badania obrazowe.
Niezwłocznie po pobraniu posiewów należy zastosować antybiotykoterapię – odpowiednio w ciągu godziny od przyjęcia na oddział.
Podstawą terapii jest również zapewnienie odpowiedniej resuscytacji płynowej, pod kontrolą diurezy i parametrów życiowych.
Pacjent z sepsą (a bezwzględnie z objawami wstrząsu septycznego) musi zostać jak najszybciej skonsultowany przez anestezjologa, aby ocenić wskazania do hospitalizacji na oddziale intensywnej terapii.
Dziecko musi być monitorowane, mieć regularnie mierzone parametry życiowe i kontrolowaną diurezę.
W przypadku pogłębiania się zaburzeń świadomości, rozwoju zaburzeń oddychania lub krążenia należy niezwłocznie wezwać anestezjologa i ocenić wskazania do hospitalizacji na oddziale intensywnej terapii.